poezi

Mona Liza râdea fiindcă plesnea de dragoste (Rumanisht)

 

ÎNCĂIERARE

(Përleshje)

Uneori strâng cu dinţii,
Strâng atât de tare încât limba mi se-ncăieră cu dinţii,
Îmi rămâne limba în dinţi uneori,
Un ac îmi trebuie să leg limba,
Îngerul meu
Nu că aş vrea
Uneori mă mir cum muşc visele,
Mă-ncăier cu ele pănă la însângerare
Le muşc şi mă-ncăier cu realitatea,
Prin nopţi cu vise tomnatice în primăvara cu surâs de iubire
Prezumţia pentru triumf ucide tristeţea
Muşc zilele, şi nopţile le muşc,
Negre ca horn, nopţile,
Tot mă-nsângerez uneori,
Cu dinţii mei grei, cât de grei
Cât stâncile Munţilor Blestemaţi,
Uneori lumea e prinsă de somnul amiezii,

amorţită turmentată lumea toată,
Uită de căderea în genunchi

Iar eu, uneori singuratic mă-ncăier cu lumea
Şi mă pierd în nuditatea poeziei

JUDECATA PENTRU POEZIA MEA

(Gjyqi për vjershën time)

Cetatea dreptăţii nu se poate prăbuşi cu o suflare din abisul gurii
Şi dacă Jozef K a murit ca un câine pe străzile din Paris sau Praga
Procesul nu s-a închis şi el a rămas process
Vinerea mare nu se poate împăca fără duminica cea mare.
Ce vină are poezia care atacă

Imunitatea nu-i pot lua nici când se dezbracă
Iarba mea nepieptănată nicicând, crescută prin focurile arzătoare
Acoperită cu păianjeni purulenţi

Şi dacă vrei nu o săruta niciodată
Şi crede-mă, această poezie fierbe pentru iubire
A rămas goală fiindcă i s-a dăruit aceast har
Dacă vrei ucideo, în mormânt poţi s-o pui
Ce vină are poezia care atât de tare atacă
Barbar, dacă doreşti ucideo
Va naşte monştri, ca ochii să ţii otrăvească
Pisicile nebune aleargă triste pe piept
Dacă vrei ucideo, poezia niciodată nu moare
Şi în mormânt trezeşte sufletul

AM VRUT SĂ-ŢI SPUN

(Kam dashtë me të thanë)

Soarele nu se prinde în palme.
Nu-l atinge: ca degetele să nu se topească
Şi carnea să cade pe pământ
Pisicile nebune s-o mânânce,
Am vrut să spun, şi să scriu am vrut,
Cu dor mare
Şi apoi în vers s-o bat în cui, ce mult am vrut
Pe dimineţile cu brumă de soare
Şi prin nopţile cu bubuit de toamnă,
Poezia nu moare,
Nici cu arme,
Nici cu cele atomice şi kamikaze nebune
Mai mult decât aer, respiraţie şi viaţă
Am vrut să-ţi spun, niciodată nu uita
Crează regatul iubirii seară şi dimineaţă,
Să mergi pănă la Kopenhaga,
Să te întâlneşti cu Hamlet
Nu este soluţia dilemelor să fii sau să nu fii
Între cerul albastru şi pământul negru

Suspiciunea şarpe otrăvitor aşteaptă
Undeva plesneşte cerul, undeva plesneşte cuvântul,
Oh ce rău miroase
Undeva se trăieşte în cuvinte, undeva se ucide pentru cuvinte
Şi în înaltul cerului crapă poezia
Toate drumurile au câte un scop,
Câte un nume, câte puţină istorie
Deşi niciuna nu i se apropie Prometeului
Obosite, sugrumate, nedeclanşate, declanşate,
Oricum în mijlocul drumurilor impedimentele sunt uşoare,
Dacă ai câteva hărtii stricate pentru a croşeta poezie
Între palatele regale şi crucile antice
Picturile nenumărate, care stau ca cer peste cap le vei găsi,
Te vei îmbăta cu ele - te vei pierde

În Roma de mers, nicidecum nu uita
Să te-nchini în faţa Mona Lisei şi s-o priveşti adânc în ochi,
Nu o iubi nicidecum, ai grijă să nu te-ndrăgosteşti

Apoi ori încontro să te duci,
Katedrala lui Hygo s-o cinsteşti,
Să continui calea până la Londra,
Te aşteaptă magiile nesecate ale lui Shakespeare Divin,
Oricum să te duci pănă la Shkodra
Şi să săruţi Maica Domnului din Shkodrei cu picioarele însângerate,
Să-nveţi misterul lumii, pe care-l ştie doar ea
Apoi să afli despre At Fishta,
Cum plesneşte cu metaforele lui în veşnicie
Şi să aduni osele prin fluvii furtunoae

CREAŢIA
(Krijimi)

Dumnezeu, şase zile a creat neîncetat,
A şaptelea zi a stat

Si pe poeţii i-a băgat în Grădina Tainei

I-a învăţat obiceiul le-a determinat misiunea,
Numai un lucru a rămas secret,
Şarpele!
În care zi a creării s-a târât mai întâi pe Pământ?

POEZIA
(Poezia)

Când ţi se umple sufletul cu venin
Când ţi se ruinează creierul
Când ţi se usucă sentimentele, visele când ţi se fură
Când ţi se ucide gândul tocmai în frunte
Când n-ai cu cine deschide gura
Să ciocneşti un pahar de wiski
Să storci coaiele pline de spermă
Poezia este terapie
Nu ţipa
Nu vărsa lacrimi
Nu scrie elegii şi balade sugrumate
Versurile de melancolie îndepărtează-le
Nu înjosi ţinta, priveşte poezia în frunte
Hrăneşte-te când îţi lipseşte pâinea
Sarea iubirea şi scrisul
Nu văita singurătatea
Şi când te dispreţuiesc
Când te înjură şi te ţintuiesc pe cruce
Te declară nebun anatemizat

Dragostea ţi-o violează
Poezia este salvare

Ţipăt dulce de bucurie

ŞASE LITERE

(Gjashtë shkronja)

"Fiecare din noi, ca o picătură de apă trebuie să dea contribuţia sa în bunătate, prietenie şi pace. Numai atunci vom crea aceanul fericirii"
(Maica Tereza)

Şase litere sunt bilanţul celor şase zile ale creării pe pământ

cea de a şaptea zi Grădina Edenului era pat setos pentru iubire
Eva n-a pierdut timp să se dezbrace!

*
Cu şapte litere se umple fluviile, ce minunat se umplu
În direcţii inverse merge lumea, cu şase litere se poate uni lumea
Cu şase litere se pot ridica dealuri care ating cerul
Ce minunat,
Numai cu şase litere poţi armoniza milioane de versuri,
să cânţi ne-ncetat, ca pasăre primăvarătică în cele patru colţuri ale lumii să-împrăştii cântecul
Cu şase litere poţi merge pe norii cerului şi în întunericul adânc al pământului,
Cu şase litere poţi aduna lumea într-o palma de mână:
Iubire

SEMN DE ÎNTREBARE

(Pikëpyetje)

Depărtarea se pictează în vers,
Cu nuanţe de culori care se amestecă între ele pe geam
Sparte ca soarele în apus
Cuvântul arde ca în foc
Focul piere în cuvânt
Şi pierd împreună cuvintele
Împreună cu versurile ard
Cu fărămiturile cerului
Ce mă muşcă
Cu lacrimi arse
Cu izvor de lacrimi
Ud versurile
Şoptesc oftez
Cu dor
Cultiv rimele, ritmurile
Împreună cu semnele de întrebare, oţelite,
Ce apasă azi, mâine...totdeaună.
Şi azi:
Rupere de versuri
Spargeri de motive
Se suie nevrând spre versul meu
Nu în numele sfinţeniei
Nici a nebuniei
Numeroase priviri pierdute, palide, şi zăpăcite
Se suie precum păianjeni pe versul meu obosit
Nu doar atât
Iubire, te au încâtuşat fără milă

Cântecele curvelor-ţi exprimă durerea
Oo suflete, pentru timpuri mucegăite
Pe capete grase

Iar tu continuu să crezi orice
Şi nu înţelegi versul şi se rup
În tăcere te lasă

Cu bucata tăiată în gât
Scrinuri pline de păianjeni,
Pe cetăţile stinse ale vechilor canoane

Dumnezeule,

sufletul meu în iubire crede
Dacă viaţa se hrăneşte cu metafore
şi se hrăneşte cu viermii urii

sau se hrăneşte cu artă şi iubire crede
Cu metafoarele ucigaşe
Cu suspinele otrăvitoare
Cu părul care nu mai găseşte foarfecele

Nu se clatină din loc pereţii tăcerii, pereţii neîntrecerii
Eu continu mă rog Celui de Sus,
Învaţă-mă să iubesc sfinţenia, nicicând diavolescul

COMPROMIS DUREROS CU METAFORELE

(Kompromis i dhembshëm me metaforat)

Cuvântul respiră a viaţă
Mesaj dă
Şi atunci când nu spune nimic
Pentru această nu te uimi

Uită de poezie
Orice literă vădită cu sânge
Uită de mormintele în subiectul ei
Crede în povara vieţii
În cuvântul ucis pe limbă
Crede în metafore şi alegorie
În cuvântul închegat ce fierbe în sân
În compromisele autosacrificării
Prin cabinete de suspine pasionale
Creşte se scurtează de sute de ori barba mea
Împreună cu limba care cuvintele le ţine

Tăcute în suflet
şarpele aşteaptă cu gura deschisă
Am tăcut
Până când tăcerea s-a transformat în zgomot
Din nou
Am tăcut
Nu fiindcă am tăcut ci fiindcă tăcerea s-a transformat în revoltă
Şi din nou ca dinadins
Am tăcut
Până când cântecul în versul meu a explodat
Sub barba nepieptănată a turbat tăcerea
Sub firele nepieptânate a ars tăcerea
Iar eu am tăcut

Până când s-a ucis...

TENTAŢIE

(Tundimi)

*
Capul turmentat mi se clatină din timp în timp,

Oo Dumnezeule ce greu mi-e să mă ţin drept

vântul tăcerii mă clatină ca pe o foaie de hârtie
Lumea râde, râde,
Oh ce zgomotos râde lumea,
Mie nu-mi pasă de capul meu

Mă leagăn în tentaţia mea

Îngerul meu

Acolo unde alunecă pământul sub picioare,
posibilitatea de a ţine şira spinări drept
este mai mică decât un zero mare

Alunecă şi alunecă acolo unde vor, şi nu vor,
timpul meu clătinat pentru aer curat,
setos, capul meu,
pentru mireasma pământului fără pulbere...

**
Tentaţia ţine pradă capul meu

vijelia izbeşte pe cer şi pământ
Pentru cuvântul dulce ca sânul mamei
Pentru literele numelui meu pe care le a-nghiţit Lacul din Shkodra
Viermi purulenţi, hrăniţi cu bucate vomitate cu alcool
Pe poala Cetăţii din Rozafat s-a crucificat, o femeie şi douăsprezece bărbaţi

Treizeci şi trei sticle golite, şi treizeci şi trei umplute le ciocnesc dintr-o dată

Ce bine e să nu citeşti poezie -
această înseamnă, simplu, să nu ucizi capul pentru nimic,
Doar poeţii, singuratici te vor, te iubesc şi te iubesc neîncetat,
Să apuci soarele în palmă, şi să îmbrăţişezi marea la sân
Numai poeţii ştiu să numere tăcerile tale dureroase

glorioase, Shkodra noastră,
Sărutările însângerate din Kosova,
Dardania Antică, din vârful de la Stublla crucificată

Într-un nume comun:
Sânge pentru onoare şi Glorie

***
Cum se înveţi să scrii viitorul cu glia
ce a alunecat şi alunecă sub picioarele noastre,
fuge fricos, când clipeşti din ochii
Unde să fur o picătură de apă s-o multiplic precum Christos,
să multiplic în mare
Să se cureţe pulberea în istorie
Pielea şarpelui blesmeat,

Târât pe pământul de care se prinde respiraţia de pulbere şi păianjeni

dar cum să-l ardă fără foc şi fără fum...

În româneşte de Baki Ymeri

Ndue (Tomë) Ukaj s-a născut în 1977, la Stublla de Sus, comuna Vitia (Kosova). A absolvit studiile de limbă şi literatură albaneză la Universitatea din Prishtina, Facultatea de Filologie, unde a urmat şi studiile de magistratură « Discursul în literatura lui Gjergj Fishta », avându-l pe mentor pe Prof. Dr. Sabri Hamiti. Actualmente trăieşte în Suedia, unde a urmat câteva cursuri ale limbii şi culturii suedeze. În decursul studiilor a fost activist al Uniunii Indipendente a Studenţilor Facultăţii de Filozofie, membru a redacţiei revistei "Fryma" (Duhul), în care a publicat texte literare. A fost editor al revistei pentru artă, cultură şi societate "Identiteti" (Identitatea, 2001-2002), din Prishtina. Eeste cunoscut şi pentru activitate politică, ca unul din conducătorii Partidului Albanez Democristian din Kosova (Partia Shqiptare Demokristiane e Kosovës), dar şi pentru alte activităţi instituţionale din Kosova. Textele sale literare, eseistice, publicistice, au fost publicate în Albania, Kosova, Munte Negru, Macedonia şi diasporă. În 2004 a publicat cartea "Discursul biblic în literatura albaneză" ("Diskursi biblik në letërsinë shqipe", AIKD, Prishtina). Este coautor al monografiei "Stublla", cuprins şi în unele antologii ale poeziei albaneze. Ndue Ukaj scrie poezii, proză, eseistică, teorie, critică şi studii literare, fiind cunoscut şi în calitate de publicist.

Apokalepsia e artit

  

Ndue Ukaj

Vjen dita jote poezi e mbytur nga pika e zezë në horizont,

I mermerët shtrihet kujtimi për kohën e Komedisë Hyjnore,

Prapa hapave të molisur nëpër barrikada të panumërta

Rri hije shpirti im i etur për të fshehtat tuaja

E shembur koha e pasioneve lakuriqe që fluturon si korb

Endet tamam si ylber mbi kokat tona të topitura nga betonet e gjithfarshme

Të përgjumur dehemi në universin e mendimeve shpërthyese

Ka me ardh dosido dita jote poezi,

Rri e qetë në hijen e magjisë që e njeh vetëm ti

Dhe mos e zhvesh imunitetin e trashëguar nga Zoti,

 Zeus s' ka mbi tokë, fli e qetë dhe përkunde kohën hallakatur

Njeriun e përhumbur nëpër reklama çoroditëse

Dhe epokën e dokrrave, e zhurmës së gjithfarshme

S'ka vend për art, sa trishtueshëm, s'ka kohë për poezi

Digjen merimanga digjen fjalë e bashkë zemra

Në horizontin e pritjes prehet një metaforë në fyt,

I është zënë fryma, qanë pa ju kuptuar dhembja,

E ledhatoj në buzët e kallura të saj qetësohem,

Kalendari im pa data, pa muaj e pa vite po tretet

Nga djersët verore që të djegin ballin,

Duhet terapi në buzë, më duhet ta puth vargun e etshëm,

Sot nuk këndohet shpirti im,

Në vend të këngëve dëgjojmë zhurmë çmendurake

Kronika të zeza dhe aspak art.

Rropatje kotas për të prodhuar hamendësimet e panumërta:

Çdo gjë zë vendin e vet

E poezia...!.

Përleshëm
Nganjëherë i kafshoj dhëmbët furishëm
I kafshoj fort gjuha më përleshet me dhëmbë,
Më mbetet gjuha në dhëmbë nganjëherë,
Me gjilpërë më duhet ta qep gjuhën,
Engjëllushka ime, Jo pse dua, nganjëherë

Çuditem edhe me veten si i kafshoj ëndrrat,
Hahem me to deri në përgjakje
I kafshoj dhe përleshëm me realitetin,
Nëpër net me ëndrra vjeshtore

Dhe pranvera me buzëqeshje dashurore
Hamendja për fitore mbyt trishtimin
I kafshoj ditët, edhe netët i kafshoj,
Të zeza si futa, netët e paperënduara,
Krejt përgjakëm nganjëherë,
Me dhëmbët e mi të rëndë- të rëndë,
Sa shkëmbinjtë e Bjeshkëve të Nemuna,
Nganjëherë botën e zë gjumi 'mes të ditës,

Dhe aty përulet miti i fuqisë së qëndresës

Trulloset bota krejt e humbur përkundet,
Harron përuljen e gjurit nganjëherë bota

Bije në gjumë nëpër ninulla ledhatuese

Papritur tretet nga thartira që të qetë zorrët

Tëhuajsohet mendja dhe humb imazhin në pasqyrë

Pema Jetës zë rrugën në mëngjesin me vese diellore
E unë, nganjëherë i vetmuar përleshem me botën
Dhe përhumbem në lakuriqësinë e poezisë

Thirrje

Muzë, mos fli hape sythin

Dhe më huazo zërin e kangës

Përkulem para teje

Digjem e flakë s'jam

Muzë, në fillim ishte fjala

Dhe fjala ishte gjithçka

Tanimë s'mbet gjë tjetër

Përpos fjala e dashuria

Më dëfto kufirin e jetës dhe vdekjes

Dhe mbretërinë poezisë

Në qytetin tim më kufij e mure

Më dëfto mbretërinë prej urate

Dhe më mëso të bëhem dishepull i fjalës

I muzikës së shpirtit të dëlirë

Që vallëzon kurrë pa ndal

Më dëfto shumë

Se historia është nyje në këmbë

E shkruar dhe e rishkruar

Nëpërmjet gishtave të dridhur

Për të prodhuar mite

Dhe një kodër rrenash

E pra Muzë, këndo me mua

Dhe dashurinë që vlon

Në metamorfozën e kohës

Më dëfto Zoti im se

Dielli lind për të mirët dhe të këqijtë

Gjuha e zjarrtë shndërrohen në hije

Dhe shikimi im në horizontin e pritjes

Tek rikthen mendjen në ditën e djeshme

Dhe kundron strukturën e kohës

Në pikën e së nesërmen

Poetët vetmitar

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Rrugës së qiellit thithte diellin

Kishte mbështjell kokën me ëndrra

Që t'mos i harliseshin vargjet

Dje takova poetin e dashurisë së madhe

Rrugës së pyllit me ngjyra të panjohura

Kishte lidh kokën me sytë e erosit

Që t'mos i çorodiseshin vargjet

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Rrugës së pluhurosur lëpinte gjurmët e tij

Kishte lidh me histori kokën

Që t'i fashiste rrenat si koka prej gjarpri

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Rrugës së vetmisë së metaforave

Kishte dal i lakuriqësuar

Të dehej në sytë e tij bota

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Me matematikën e zemrës

Zgjidhte të panjohurat e bëra lëmsh.

Gjyqi per vjershën time
Kështjella e drejtësisë s'mund të përmbyset

Me një të fryrë nga zgafellja e gojës
Edhe nëse Jozefi K vdiq si qen rrugëve të Parisit a Pragës
Procesi s' u mbyll e ai mbetet proces
Të premtet e mëdha s' kuptohen pa të dielën e madhe.
Ç' faj ka poezia që e sulmon
Imunitetin s'mund t'ia marrësh as kur lakuriqësohet

Mjekrën time të pakrehur kurrë,

Të rritur zjarreve përcëlluese
Mbuluar me merimanga gërdie
Edhe po deshe s'mund ta puthësh kurrë

Dhe beso, kjo poezi vlon për dashuri
Është e lakuriqësuar se i është falur kjo dhunti
Po deshe vraje, në varr mund ta vësh

Strukturën e mendimeve s'mund t'ia prekësh
Poezia është e panjollë mos e sulmo
Barbar, po deshe vraje
Do pjell gjarpinj, që sytë të t'i helmojnë

Macet e çartura vrapojnë gjoksit trishtueshëm

Po deshe vraje ajo kurrë s'vdes
Edhe nga varri shpirtin e trazon.

Hija e korbave

Në ishullin e pritjes vetmia e thartë

Dhe struktura e deformuar e seksit

Në lumin e kohës ecte zvarrë, Grua

Nuk e njoha Homerin as verbimin e tij

Me hapa të Akilit masë kohën prapa

Dhe kilometrat deri matanë Itakës

Sythi yt kaltrosh përhumbet në lakuriqësinë

E natës së zezë ku tëhuajsohet mendja

Akti i çoroditur i shpirtit hije

Në të qarën e seksit tënd rrjedhin pikat

E dushit të ftohtë në ishullin e vetmisë

Drama e pashkruar në teatrin e gërmadhave

Dhe puthja e akullt që dogji sythin e përlotur

Një korb vështroj shikimin tim prej të dashuruari

Ditën me mendime të hallakatura

Dhe miti reflektoj fragmentin

E artit të shkruar nën hije korbash

Sytë nuk janë dritare prej motesh

As dyer të largimit nga trishtimi.

Dramë

Shalli i zi në qafën e rënduar

Dhe një shikim i përvujtshem

Treten ngjyrat e shndritshme

Dhe rekuizitat e zaza na marrin sytë

Një gomar pallë sa të shurdhon veshët

Dhe hijet e korbave mistershëm

Kafshojnë fjalët e aktorëve të rraskapitur

Një puthje prej Jude

E deh aktoren me emrin Çudira

Zhvesh brekët me duhmë shurre

Dhe i hedh në publik e llastuar

Akti i parë pa orgazëm

Loja zgjati disa minuta

Dhe akti i dytë i kredhur në soditje

Një gomar defilon në skenë për të satën herë

Dy korba i bëjnë hije prej uji

Aktori i turpshëm refuzon të lakuriqësohet në skenë

Perceptimi për dramën mi gërryejnë sytë

Godo nuk priti sa unë

Dramë...!

Poetët vetmitar

  

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Rrugës së qiellit thithte diellin

Kishte mbështjell kokën me ëndrra

Që t'mos i harliseshin vargjet

Dje takova poetin e dashurisë së madhe

Rrugës së pyllit me ngjyra të panjohura

Kishte lidh kokën me sytë e erosit

Që t'mos i çorodiseshin vargjet

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Rrugës së pluhurosur lëpinte gjurmët e tij

Kishte lidh me histori kokën

Që t'i fashiste rrenat si koka prej gjarpri

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Rrugës së vetmisë së metaforave

Kishte dal i lakuriqësuar

Të dehej në sytë e tij bota

Dje takova poetin e vetmisë së madhe

Me matematikën e zemrës

Zgjidhte të panjohurat e bëra lëmsh.

Koha shumëngjyrëshe

Me kërkua është art si me puth diellin,

Me lundrua nëpër natën e braktisur, oh

Nga hëna bythprape e ngjyrat e errëta

O natë e vetmuar me sy gjysmëqorre,

O kohë shumëngjyrëshe e trashur n' vete,

Lak e bërë mbi kokën time vallëzon

Kryelartë i shndrisin sytë e Ciklopit i ka

E sheh si i lëvizin këmbët e shpejta..

Akil s'është por fluturon si në beteja antike

Herë në Amerikë, e zë trishtimin në ëndërr,

Herë në Europë, e kap ankthi në shtrat,

Herë në Azi, e zë makthi në rrugë,

Herë zgjohet me kujtimet për kalin,

Bën dashuri në barkun e kobshëm

Dhe i ngatërrohen rrugët para këmbëve

Koha e pa ngjyrëshe, e paemër e pakënduar

E pashkruar, me muzikë të harlisur vallëzon

E çmendur përdridhet si vajzë në take t'larta

Cunam që si duron metaforat as ironitë

Me  struktura të deformuar deri në përjashtim,

Endet me shikimin e tretur në asfaltet moderne

Dhe s'gjen pandehem krahasimi nga modernistët

As nga progresistet e posmodernistet

Nga injorantët e regjur me fjalorë demagogjishë,

Që kurrë s' e kuptojnë artin e heshtjes

Për të mbytur zhurmën dhe gumëzhimën e frikshme.

Koha ime e përveçme në globin e ngulfatur

E paemër, e pagëzuar natën e braktisur me muzikë të harlisur

Me hije korbash e sorra të çartura

Si ngjan assesi kohës së Virgjilit,

Me heronj të çmendur e luftëra absurde.

Madje si përngjan as kohës së Krishtit e Judës tradhtar,

Koha ime kurrsesi s'është koha e lumit të Heraklitit.

Më duhet të kthehem neper të, dy herë ta nuhas,

Dhe të ec nëpër kujtesën e trashur nga merimanga

E krimba që bluajnë pamëshirshëm.

I inatosur me duhet të mos pajtohem me Heraklitin,

Dy herë më duhet të lahem në të njëjtën kohë:

Në të njëjtin ujë njëherë me zjarr përvëlues

Pastaj me artin e heshtjes dhe ujin e uratës.

Mes meje e kohës fluturon zogu pranveror

Me pupla të mërdhita e sythin e trembur,

E trazon pikëllimin e vizatuar në majën e Kështjellës së mendimeve

Kohën e grabitur nga leckaman me lëkurëgjarpri,

Dardania ime e Shenjtë e goditur nga antikoha.

Dhe miti i harresës që qelë si lule çdo mëngjes

  

  

  

Alfabeti im

Shkronjat si gurë zbresin

Në alfabetin me figura të pakuptimta

Fragmenti i jetës sime kthen në udhëkryq

Sikur nëpër ëndrra të çmendura

E nuhat ikjen deri në skëterrë

Alfabeti im

E zgjatë rritën prej poezi

Duke i zgjeruar pasionet deri në qiell

Dhe zanoret e afshit që shpërthejnë

Mbi sytë e mijë

Pezmi i shkronjave të gurta,

Prish gjumin e kufijve

Në universin e kohës pa poezi

Si leckaman metropoleve të botës

Kërkoj këshilla nga poetë

Të kuptoj fjalën prej guri

Si i trazon mendimet abstrakte

 Unë jam hapi im dhe rruga deri tek atdheu i poezisë

Në rrugën që prehet pas çdo ecje

Nga injorantë që vallëzojnë me zhurmën

Maratona e poezisë nëpër shpirtra të dergjur

Shumëzon ujin, tamam si Krisht

Pikëpyetje

Largësia pikturohet në varg,
Me nuanca ngjyrash që thyhen

Mes vete si në pasqyrë
Thyhet dielli në perëndim

Koha shpërlan trutë
Fjala digjet në zjarr
Zjarri humb në fjalë
Unë humb bashkë me fjalët
Bashkë me vargjet digjem
Me copëzat e qiellit
Që më kafshojnë
Me lotët e djegur
Nën gurgullimë ujërash
Ujis vargjet
Pëshpëris ofshama dehëse
Me mall
Kultivoj rimat, ritmet
Bashkë me pikëpyetjet e çelikosura,
Që rëndojnë sot, nesër... përgjithmonë.
dhe sot:
Këputje vargjesh
Përthyerje motivesh
Ngjiten pa dashje vargut tim
Jo në emër të shenjtërisë
As të djallëzisë
Plotë shikime të përhumbura, të zbehura, të hutuara
Ngjiten si merimanga gërdie vargut tim të lodhur
Jo vetëm kaq
Dashuri, të mbërthyen pamëshirshëm
Këngë laviresh të shprehin dhembjen
Për kohë të mykura
Kokave të trasha
E ti vazhdon të besosh gjithçka
E s'e kupton vargun e këputen
Në harresë të lënën
Në fyt të prerë
Magjeve përplot merimanga gërdie,
Kullave të fikura kanunesh
O zot, shpirti im dashuri
Beso
Nëse jeta ushqyet me metafora
e ushqehet me krimbat e qelbur
apo ushqehet me art e dashuri
beso
Me metaforat vrasëse
Me ofshama helmuese
Me leshrat që s'gjejnë gërshërët dot
S'tunden muret e heshtjes,

Muret e moskalimit
Unë vazhdoj t'i lutem Zotit,
Mësomë t'mos dua kurrë djallëzoren për shenjtëri

Matanë mendimet qëndron hijerënde shpresa.