Apokalepsia e artit (POEZI)
Apokalepsia e artit
Ndue Ukaj
Vjen dita jote poezi e mbytur nga pika e zezë në horizont,
I mermerët shtrihet kujtimi për kohën e Komedisë Hyjnore,
Prapa hapave të molisur nëpër barrikada të panumërta
Rri hije shpirti im i etur për të fshehtat tuaja
E shembur koha e pasioneve lakuriqe që fluturon si korb
Endet tamam si ylber mbi kokat tona të topitura nga betonet e gjithfarshme
Të përgjumur dehemi në universin e mendimeve shpërthyese
Ka me ardh dosido dita jote poezi,
Rri e qetë në hijen e magjisë që e njeh vetëm ti
Dhe mos e zhvesh imunitetin e trashëguar nga Zoti,
Zeus s' ka mbi tokë, fli e qetë dhe përkunde kohën hallakatur
Njeriun e përhumbur nëpër reklama çoroditëse
Dhe epokën e dokrrave, e zhurmës së gjithfarshme
S'ka vend për art, sa trishtueshëm, s'ka kohë për poezi
Digjen merimanga digjen fjalë e bashkë zemra
Në horizontin e pritjes prehet një metaforë në fyt,
I është zënë fryma, qanë pa ju kuptuar dhembja,
E ledhatoj në buzët e kallura të saj qetësohem,
Kalendari im pa data, pa muaj e pa vite po tretet
Nga djersët verore që të djegin ballin,
Duhet terapi në buzë, më duhet ta puth vargun e etshëm,
Sot nuk këndohet shpirti im,
Në vend të këngëve dëgjojmë zhurmë çmendurake
Kronika të zeza dhe aspak art.
Rropatje kotas për të prodhuar hamendësimet e panumërta:
Çdo gjë zë vendin e vet
E poezia...!.
Përleshëm
Nganjëherë i kafshoj dhëmbët furishëm
I kafshoj fort gjuha më përleshet me dhëmbë,
Më mbetet gjuha në dhëmbë nganjëherë,
Me gjilpërë më duhet ta qep gjuhën,
Engjëllushka ime, Jo pse dua, nganjëherë
Çuditem edhe me veten si i kafshoj ëndrrat,
Hahem me to deri në përgjakje
I kafshoj dhe përleshëm me realitetin,
Nëpër net me ëndrra vjeshtore
Dhe pranvera me buzëqeshje dashurore
Hamendja për fitore mbyt trishtimin
I kafshoj ditët, edhe netët i kafshoj,
Të zeza si futa, netët e paperënduara,
Krejt përgjakëm nganjëherë,
Me dhëmbët e mi të rëndë- të rëndë,
Sa shkëmbinjtë e Bjeshkëve të Nemuna,
Nganjëherë botën e zë gjumi 'mes të ditës,
Dhe aty përulet miti i fuqisë së qëndresës
Trulloset bota krejt e humbur përkundet,
Harron përuljen e gjurit nganjëherë bota
Bije në gjumë nëpër ninulla ledhatuese
Papritur tretet nga thartira që të qetë zorrët
Tëhuajsohet mendja dhe humb imazhin në pasqyrë
Pema Jetës zë rrugën në mëngjesin me vese diellore
E unë, nganjëherë i vetmuar përleshem me botën
Dhe përhumbem në lakuriqësinë e poezisë
Thirrje
Muzë, mos fli hape sythin
Dhe më huazo zërin e kangës
Përkulem para teje
Digjem e flakë s'jam
Muzë, në fillim ishte fjala
Dhe fjala ishte gjithçka
Tanimë s'mbet gjë tjetër
Përpos fjala e dashuria
Më dëfto kufirin e jetës dhe vdekjes
Dhe mbretërinë poezisë
Në qytetin tim më kufij e mure
Më dëfto mbretërinë prej urate
Dhe më mëso të bëhem dishepull i fjalës
I muzikës së shpirtit të dëlirë
Që vallëzon kurrë pa ndal
Më dëfto shumë
Se historia është nyje në këmbë
E shkruar dhe e rishkruar
Nëpërmjet gishtave të dridhur
Për të prodhuar mite
Dhe një kodër rrenash
E pra Muzë, këndo me mua
Dhe dashurinë që vlon
Në metamorfozën e kohës
Më dëfto Zoti im se
Dielli lind për të mirët dhe të këqijtë
Gjuha e zjarrtë shndërrohen në hije
Dhe shikimi im në horizontin e pritjes
Tek rikthen mendjen në ditën e djeshme
Dhe kundron strukturën e kohës
Në pikën e së nesërmen
Poetët vetmitar
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së qiellit thithte diellin
Kishte mbështjell kokën me ëndrra
Që t'mos i harliseshin vargjet
Dje takova poetin e dashurisë së madhe
Rrugës së pyllit me ngjyra të panjohura
Kishte lidh kokën me sytë e erosit
Që t'mos i çorodiseshin vargjet
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së pluhurosur lëpinte gjurmët e tij
Kishte lidh me histori kokën
Që t'i fashiste rrenat si koka prej gjarpri
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së vetmisë së metaforave
Kishte dal i lakuriqësuar
Të dehej në sytë e tij bota
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Me matematikën e zemrës
Zgjidhte të panjohurat e bëra lëmsh.
Gjyqi per vjershën time
Kështjella e drejtësisë s'mund të përmbyset
Me një të fryrë nga zgafellja e gojës
Edhe nëse Jozefi K vdiq si qen rrugëve të Parisit a Pragës
Procesi s' u mbyll e ai mbetet proces
Të premtet e mëdha s' kuptohen pa të dielën e madhe.
Ç' faj ka poezia që e sulmon
Imunitetin s'mund t'ia marrësh as kur lakuriqësohet
Mjekrën time të pakrehur kurrë,
Të rritur zjarreve përcëlluese
Mbuluar me merimanga gërdie
Edhe po deshe s'mund ta puthësh kurrë
Dhe beso, kjo poezi vlon për dashuri
Është e lakuriqësuar se i është falur kjo dhunti
Po deshe vraje, në varr mund ta vësh
Strukturën e mendimeve s'mund t'ia prekësh
Poezia është e panjollë mos e sulmo
Barbar, po deshe vraje
Do pjell gjarpinj, që sytë të t'i helmojnë
Macet e çartura vrapojnë gjoksit trishtueshëm
Po deshe vraje ajo kurrë s'vdes
Edhe nga varri shpirtin e trazon.
Hija e korbave
Në ishullin e pritjes vetmia e thartë
Dhe struktura e deformuar e seksit
Në lumin e kohës ecte zvarrë, Grua
Nuk e njoha Homerin as verbimin e tij
Me hapa të Akilit masë kohën prapa
Dhe kilometrat deri matanë Itakës
Sythi yt kaltrosh përhumbet në lakuriqësinë
E natës së zezë ku tëhuajsohet mendja
Akti i çoroditur i shpirtit hije
Në të qarën e seksit tënd rrjedhin pikat
E dushit të ftohtë në ishullin e vetmisë
Drama e pashkruar në teatrin e gërmadhave
Dhe puthja e akullt që dogji sythin e përlotur
Një korb vështroj shikimin tim prej të dashuruari
Ditën me mendime të hallakatura
Dhe miti reflektoj fragmentin
E artit të shkruar nën hije korbash
Sytë nuk janë dritare prej motesh
As dyer të largimit nga trishtimi.
Dramë
Shalli i zi në qafën e rënduar
Dhe një shikim i përvujtshem
Treten ngjyrat e shndritshme
Dhe rekuizitat e zaza na marrin sytë
Një gomar pallë sa të shurdhon veshët
Dhe hijet e korbave mistershëm
Kafshojnë fjalët e aktorëve të rraskapitur
Një puthje prej Jude
E deh aktoren me emrin Çudira
Zhvesh brekët me duhmë shurre
Dhe i hedh në publik e llastuar
Akti i parë pa orgazëm
Loja zgjati disa minuta
Dhe akti i dytë i kredhur në soditje
Një gomar defilon në skenë për të satën herë
Dy korba i bëjnë hije prej uji
Aktori i turpshëm refuzon të lakuriqësohet në skenë
Perceptimi për dramën mi gërryejnë sytë
Godo nuk priti sa unë
Dramë...!
Poetët vetmitar
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së qiellit thithte diellin
Kishte mbështjell kokën me ëndrra
Që t'mos i harliseshin vargjet
Dje takova poetin e dashurisë së madhe
Rrugës së pyllit me ngjyra të panjohura
Kishte lidh kokën me sytë e erosit
Që t'mos i çorodiseshin vargjet
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së pluhurosur lëpinte gjurmët e tij
Kishte lidh me histori kokën
Që t'i fashiste rrenat si koka prej gjarpri
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së vetmisë së metaforave
Kishte dal i lakuriqësuar
Të dehej në sytë e tij bota
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Me matematikën e zemrës
Zgjidhte të panjohurat e bëra lëmsh.
Koha shumëngjyrëshe
Me kërkua është art si me puth diellin,
Me lundrua nëpër natën e braktisur, oh
Nga hëna bythprape e ngjyrat e errëta
O natë e vetmuar me sy gjysmëqorre,
O kohë shumëngjyrëshe e trashur n' vete,
Lak e bërë mbi kokën time vallëzon
Kryelartë i shndrisin sytë e Ciklopit i ka
E sheh si i lëvizin këmbët e shpejta..
Akil s'është por fluturon si në beteja antike
Herë në Amerikë, e zë trishtimin në ëndërr,
Herë në Europë, e kap ankthi në shtrat,
Herë në Azi, e zë makthi në rrugë,
Herë zgjohet me kujtimet për kalin,
Bën dashuri në barkun e kobshëm
Dhe i ngatërrohen rrugët para këmbëve
Koha e pa ngjyrëshe, e paemër e pakënduar
E pashkruar, me muzikë të harlisur vallëzon
E çmendur përdridhet si vajzë në take t'larta
Cunam që si duron metaforat as ironitë
Me struktura të deformuar deri në përjashtim,
Endet me shikimin e tretur në asfaltet moderne
Dhe s'gjen pandehem krahasimi nga modernistët
As nga progresistet e posmodernistet
Nga injorantët e regjur me fjalorë demagogjishë,
Që kurrë s' e kuptojnë artin e heshtjes
Për të mbytur zhurmën dhe gumëzhimën e frikshme.
Koha ime e përveçme në globin e ngulfatur
E paemër, e pagëzuar natën e braktisur me muzikë të harlisur
Me hije korbash e sorra të çartura
Si ngjan assesi kohës së Virgjilit,
Me heronj të çmendur e luftëra absurde.
Madje si përngjan as kohës së Krishtit e Judës tradhtar,
Koha ime kurrsesi s'është koha e lumit të Heraklitit.
Më duhet të kthehem neper të, dy herë ta nuhas,
Dhe të ec nëpër kujtesën e trashur nga merimanga
E krimba që bluajnë pamëshirshëm.
I inatosur me duhet të mos pajtohem me Heraklitin,
Dy herë më duhet të lahem në të njëjtën kohë:
Në të njëjtin ujë njëherë me zjarr përvëlues
Pastaj me artin e heshtjes dhe ujin e uratës.
Mes meje e kohës fluturon zogu pranveror
Me pupla të mërdhita e sythin e trembur,
E trazon pikëllimin e vizatuar në majën e Kështjellës së mendimeve
Kohën e grabitur nga leckaman me lëkurëgjarpri,
Dardania ime e Shenjtë e goditur nga antikoha.
Dhe miti i harresës që qelë si lule çdo mëngjes
Alfabeti im
Shkronjat si gurë zbresin
Në alfabetin me figura të pakuptimta
Fragmenti i jetës sime kthen në udhëkryq
Sikur nëpër ëndrra të çmendura
E nuhat ikjen deri në skëterrë
Alfabeti im
E zgjatë rritën prej poezi
Duke i zgjeruar pasionet deri në qiell
Dhe zanoret e afshit që shpërthejnë
Mbi sytë e mijë
Pezmi i shkronjave të gurta,
Prish gjumin e kufijve
Në universin e kohës pa poezi
Si leckaman metropoleve të botës
Kërkoj këshilla nga poetë
Të kuptoj fjalën prej guri
Si i trazon mendimet abstrakte
Unë jam hapi im dhe rruga deri tek atdheu i poezisë
Në rrugën që prehet pas çdo ecje
Nga injorantë që vallëzojnë me zhurmën
Maratona e poezisë nëpër shpirtra të dergjur
Shumëzon ujin, tamam si Krisht
Pikëpyetje
Largësia pikturohet në varg,
Me nuanca ngjyrash që thyhen
Mes vete si në pasqyrë
Thyhet dielli në perëndim
Koha shpërlan trutë
Fjala digjet në zjarr
Zjarri humb në fjalë
Unë humb bashkë me fjalët
Bashkë me vargjet digjem
Me copëzat e qiellit
Që më kafshojnë
Me lotët e djegur
Nën gurgullimë ujërash
Ujis vargjet
Pëshpëris ofshama dehëse
Me mall
Kultivoj rimat, ritmet
Bashkë me pikëpyetjet e çelikosura,
Që rëndojnë sot, nesër... përgjithmonë.
dhe sot:
Këputje vargjesh
Përthyerje motivesh
Ngjiten pa dashje vargut tim
Jo në emër të shenjtërisë
As të djallëzisë
Plotë shikime të përhumbura, të zbehura, të hutuara
Ngjiten si merimanga gërdie vargut tim të lodhur
Jo vetëm kaq
Dashuri, të mbërthyen pamëshirshëm
Këngë laviresh të shprehin dhembjen
Për kohë të mykura
Kokave të trasha
E ti vazhdon të besosh gjithçka
E s'e kupton vargun e këputen
Në harresë të lënën
Në fyt të prerë
Magjeve përplot merimanga gërdie,
Kullave të fikura kanunesh
O zot, shpirti im dashuri
Beso
Nëse jeta ushqyet me metafora
e ushqehet me krimbat e qelbur
apo ushqehet me art e dashuri
beso
Me metaforat vrasëse
Me ofshama helmuese
Me leshrat që s'gjejnë gërshërët dot
S'tunden muret e heshtjes,
Muret e moskalimit
Unë vazhdoj t'i lutem Zotit,
Mësomë t'mos dua kurrë djallëzoren për shenjtëri