Mona Liza râdea fiindcă plesnea de dragoste
Mona Liza râdea fiindcă plesnea de dragoste (Rumanisht)
ÎNCĂIERARE
(Përleshje)
Uneori strâng cu dinţii,
Strâng atât de tare încât limba mi se-ncăieră cu dinţii,
Îmi rămâne limba în dinţi uneori,
Un ac îmi trebuie să leg limba,
Îngerul meu
Nu că aş vrea
Uneori mă mir cum muşc visele,
Mă-ncăier cu ele pănă la însângerare
Le muşc şi mă-ncăier cu realitatea,
Prin nopţi cu vise tomnatice în primăvara cu surâs de iubire
Prezumţia pentru triumf ucide tristeţea
Muşc zilele, şi nopţile le muşc,
Negre ca horn, nopţile,
Tot mă-nsângerez uneori,
Cu dinţii mei grei, cât de grei
Cât stâncile Munţilor Blestemaţi,
Uneori lumea e prinsă de somnul amiezii,
amorţită turmentată lumea toată,
Uită de căderea în genunchi
Iar eu, uneori singuratic mă-ncăier cu lumea
Şi mă pierd în nuditatea poeziei
JUDECATA PENTRU POEZIA MEA
(Gjyqi për vjershën time)
Cetatea dreptăţii nu se poate prăbuşi cu o suflare din abisul gurii
Şi dacă Jozef K a murit ca un câine pe străzile din Paris sau Praga
Procesul nu s-a închis şi el a rămas process
Vinerea mare nu se poate împăca fără duminica cea mare.
Ce vină are poezia care atacă
Imunitatea nu-i pot lua nici când se dezbracă
Iarba mea nepieptănată nicicând, crescută prin focurile arzătoare
Acoperită cu păianjeni purulenţi
Şi dacă vrei nu o săruta niciodată
Şi crede-mă, această poezie fierbe pentru iubire
A rămas goală fiindcă i s-a dăruit aceast har
Dacă vrei ucideo, în mormânt poţi s-o pui
Ce vină are poezia care atât de tare atacă
Barbar, dacă doreşti ucideo
Va naşte monştri, ca ochii să ţii otrăvească
Pisicile nebune aleargă triste pe piept
Dacă vrei ucideo, poezia niciodată nu moare
Şi în mormânt trezeşte sufletul
AM VRUT SĂ-ŢI SPUN
(Kam dashtë me të thanë)
Soarele nu se prinde în palme.
Nu-l atinge: ca degetele să nu se topească
Şi carnea să cade pe pământ
Pisicile nebune s-o mânânce,
Am vrut să spun, şi să scriu am vrut,
Cu dor mare
Şi apoi în vers s-o bat în cui, ce mult am vrut
Pe dimineţile cu brumă de soare
Şi prin nopţile cu bubuit de toamnă,
Poezia nu moare,
Nici cu arme,
Nici cu cele atomice şi kamikaze nebune
Mai mult decât aer, respiraţie şi viaţă
Am vrut să-ţi spun, niciodată nu uita
Crează regatul iubirii seară şi dimineaţă,
Să mergi pănă la Kopenhaga,
Să te întâlneşti cu Hamlet
Nu este soluţia dilemelor să fii sau să nu fii
Între cerul albastru şi pământul negru
Suspiciunea şarpe otrăvitor aşteaptă
Undeva plesneşte cerul, undeva plesneşte cuvântul,
Oh ce rău miroase
Undeva se trăieşte în cuvinte, undeva se ucide pentru cuvinte
Şi în înaltul cerului crapă poezia
Toate drumurile au câte un scop,
Câte un nume, câte puţină istorie
Deşi niciuna nu i se apropie Prometeului
Obosite, sugrumate, nedeclanşate, declanşate,
Oricum în mijlocul drumurilor impedimentele sunt uşoare,
Dacă ai câteva hărtii stricate pentru a croşeta poezie
Între palatele regale şi crucile antice
Picturile nenumărate, care stau ca cer peste cap le vei găsi,
Te vei îmbăta cu ele - te vei pierde
În Roma de mers, nicidecum nu uita
Să te-nchini în faţa Mona Lisei şi s-o priveşti adânc în ochi,
Nu o iubi nicidecum, ai grijă să nu te-ndrăgosteşti
Apoi ori încontro să te duci,
Katedrala lui Hygo s-o cinsteşti,
Să continui calea până la Londra,
Te aşteaptă magiile nesecate ale lui Shakespeare Divin,
Oricum să te duci pănă la Shkodra
Şi să săruţi Maica Domnului din Shkodrei cu picioarele însângerate,
Să-nveţi misterul lumii, pe care-l ştie doar ea
Apoi să afli despre At Fishta,
Cum plesneşte cu metaforele lui în veşnicie
Şi să aduni osele prin fluvii furtunoae
CREAŢIA
(Krijimi)
Dumnezeu, şase zile a creat neîncetat,
A şaptelea zi a stat
Si pe poeţii i-a băgat în Grădina Tainei
I-a învăţat obiceiul le-a determinat misiunea,
Numai un lucru a rămas secret,
Şarpele!
În care zi a creării s-a târât mai întâi pe Pământ?
POEZIA
(Poezia)
Când ţi se umple sufletul cu venin
Când ţi se ruinează creierul
Când ţi se usucă sentimentele, visele când ţi se fură
Când ţi se ucide gândul tocmai în frunte
Când n-ai cu cine deschide gura
Să ciocneşti un pahar de wiski
Să storci coaiele pline de spermă
Poezia este terapie
Nu ţipa
Nu vărsa lacrimi
Nu scrie elegii şi balade sugrumate
Versurile de melancolie îndepărtează-le
Nu înjosi ţinta, priveşte poezia în frunte
Hrăneşte-te când îţi lipseşte pâinea
Sarea iubirea şi scrisul
Nu văita singurătatea
Şi când te dispreţuiesc
Când te înjură şi te ţintuiesc pe cruce
Te declară nebun anatemizat
Dragostea ţi-o violează
Poezia este salvare
Ţipăt dulce de bucurie
ŞASE LITERE
(Gjashtë shkronja)
"Fiecare din noi, ca o picătură de apă trebuie să dea contribuţia sa în bunătate, prietenie şi pace. Numai atunci vom crea aceanul fericirii"
(Maica Tereza)
Şase litere sunt bilanţul celor şase zile ale creării pe pământ
cea de a şaptea zi Grădina Edenului era pat setos pentru iubire
Eva n-a pierdut timp să se dezbrace!
*
Cu şapte litere se umple fluviile, ce minunat se umplu
În direcţii inverse merge lumea, cu şase litere se poate uni lumea
Cu şase litere se pot ridica dealuri care ating cerul
Ce minunat,
Numai cu şase litere poţi armoniza milioane de versuri,
să cânţi ne-ncetat, ca pasăre primăvarătică în cele patru colţuri ale lumii să-împrăştii cântecul
Cu şase litere poţi merge pe norii cerului şi în întunericul adânc al pământului,
Cu şase litere poţi aduna lumea într-o palma de mână:
Iubire
SEMN DE ÎNTREBARE
(Pikëpyetje)
Depărtarea se pictează în vers,
Cu nuanţe de culori care se amestecă între ele pe geam
Sparte ca soarele în apus
Cuvântul arde ca în foc
Focul piere în cuvânt
Şi pierd împreună cuvintele
Împreună cu versurile ard
Cu fărămiturile cerului
Ce mă muşcă
Cu lacrimi arse
Cu izvor de lacrimi
Ud versurile
Şoptesc oftez
Cu dor
Cultiv rimele, ritmurile
Împreună cu semnele de întrebare, oţelite,
Ce apasă azi, mâine...totdeaună.
Şi azi:
Rupere de versuri
Spargeri de motive
Se suie nevrând spre versul meu
Nu în numele sfinţeniei
Nici a nebuniei
Numeroase priviri pierdute, palide, şi zăpăcite
Se suie precum păianjeni pe versul meu obosit
Nu doar atât
Iubire, te au încâtuşat fără milă
Cântecele curvelor-ţi exprimă durerea
Oo suflete, pentru timpuri mucegăite
Pe capete grase
Iar tu continuu să crezi orice
Şi nu înţelegi versul şi se rup
În tăcere te lasă
Cu bucata tăiată în gât
Scrinuri pline de păianjeni,
Pe cetăţile stinse ale vechilor canoane
Dumnezeule,
sufletul meu în iubire crede
Dacă viaţa se hrăneşte cu metafore
şi se hrăneşte cu viermii urii
sau se hrăneşte cu artă şi iubire crede
Cu metafoarele ucigaşe
Cu suspinele otrăvitoare
Cu părul care nu mai găseşte foarfecele
Nu se clatină din loc pereţii tăcerii, pereţii neîntrecerii
Eu continu mă rog Celui de Sus,
Învaţă-mă să iubesc sfinţenia, nicicând diavolescul
COMPROMIS DUREROS CU METAFORELE
(Kompromis i dhembshëm me metaforat)
Cuvântul respiră a viaţă
Mesaj dă
Şi atunci când nu spune nimic
Pentru această nu te uimi
Uită de poezie
Orice literă vădită cu sânge
Uită de mormintele în subiectul ei
Crede în povara vieţii
În cuvântul ucis pe limbă
Crede în metafore şi alegorie
În cuvântul închegat ce fierbe în sân
În compromisele autosacrificării
Prin cabinete de suspine pasionale
Creşte se scurtează de sute de ori barba mea
Împreună cu limba care cuvintele le ţine
Tăcute în suflet
şarpele aşteaptă cu gura deschisă
Am tăcut
Până când tăcerea s-a transformat în zgomot
Din nou
Am tăcut
Nu fiindcă am tăcut ci fiindcă tăcerea s-a transformat în revoltă
Şi din nou ca dinadins
Am tăcut
Până când cântecul în versul meu a explodat
Sub barba nepieptănată a turbat tăcerea
Sub firele nepieptânate a ars tăcerea
Iar eu am tăcut
Până când s-a ucis...
TENTAŢIE
(Tundimi)
*
Capul turmentat mi se clatină din timp în timp,
Oo Dumnezeule ce greu mi-e să mă ţin drept
vântul tăcerii mă clatină ca pe o foaie de hârtie
Lumea râde, râde,
Oh ce zgomotos râde lumea,
Mie nu-mi pasă de capul meu
Mă leagăn în tentaţia mea
Îngerul meu
Acolo unde alunecă pământul sub picioare,
posibilitatea de a ţine şira spinări drept
este mai mică decât un zero mare
Alunecă şi alunecă acolo unde vor, şi nu vor,
timpul meu clătinat pentru aer curat,
setos, capul meu,
pentru mireasma pământului fără pulbere...
**
Tentaţia ţine pradă capul meu
vijelia izbeşte pe cer şi pământ
Pentru cuvântul dulce ca sânul mamei
Pentru literele numelui meu pe care le a-nghiţit Lacul din Shkodra
Viermi purulenţi, hrăniţi cu bucate vomitate cu alcool
Pe poala Cetăţii din Rozafat s-a crucificat, o femeie şi douăsprezece bărbaţi
Treizeci şi trei sticle golite, şi treizeci şi trei umplute le ciocnesc dintr-o dată
Ce bine e să nu citeşti poezie -
această înseamnă, simplu, să nu ucizi capul pentru nimic,
Doar poeţii, singuratici te vor, te iubesc şi te iubesc neîncetat,
Să apuci soarele în palmă, şi să îmbrăţişezi marea la sân
Numai poeţii ştiu să numere tăcerile tale dureroase
glorioase, Shkodra noastră,
Sărutările însângerate din Kosova,
Dardania Antică, din vârful de la Stublla crucificată
Într-un nume comun:
Sânge pentru onoare şi Glorie
***
Cum se înveţi să scrii viitorul cu glia
ce a alunecat şi alunecă sub picioarele noastre,
fuge fricos, când clipeşti din ochii
Unde să fur o picătură de apă s-o multiplic precum Christos,
să multiplic în mare
Să se cureţe pulberea în istorie
Pielea şarpelui blesmeat,
Târât pe pământul de care se prinde respiraţia de pulbere şi păianjeni
dar cum să-l ardă fără foc şi fără fum...
În româneşte de Baki Ymeri
Ndue (Tomë) Ukaj s-a născut în 1977, la Stublla de Sus, comuna Vitia (Kosova). A absolvit studiile de limbă şi literatură albaneză la Universitatea din Prishtina, Facultatea de Filologie, unde a urmat şi studiile de magistratură « Discursul în literatura lui Gjergj Fishta », avându-l pe mentor pe Prof. Dr. Sabri Hamiti. Actualmente trăieşte în Suedia, unde a urmat câteva cursuri ale limbii şi culturii suedeze. În decursul studiilor a fost activist al Uniunii Indipendente a Studenţilor Facultăţii de Filozofie, membru a redacţiei revistei "Fryma" (Duhul), în care a publicat texte literare. A fost editor al revistei pentru artă, cultură şi societate "Identiteti" (Identitatea, 2001-2002), din Prishtina. Eeste cunoscut şi pentru activitate politică, ca unul din conducătorii Partidului Albanez Democristian din Kosova (Partia Shqiptare Demokristiane e Kosovës), dar şi pentru alte activităţi instituţionale din Kosova. Textele sale literare, eseistice, publicistice, au fost publicate în Albania, Kosova, Munte Negru, Macedonia şi diasporă. În 2004 a publicat cartea "Discursul biblic în literatura albaneză" ("Diskursi biblik në letërsinë shqipe", AIKD, Prishtina). Este coautor al monografiei "Stublla", cuprins şi în unele antologii ale poeziei albaneze. Ndue Ukaj scrie poezii, proză, eseistică, teorie, critică şi studii literare, fiind cunoscut şi în calitate de publicist.Apokalepsia e artit (POEZI)
Apokalepsia e artit
Ndue Ukaj
Vjen dita jote poezi e mbytur nga pika e zezë në horizont,
I mermerët shtrihet kujtimi për kohën e Komedisë Hyjnore,
Prapa hapave të molisur nëpër barrikada të panumërta
Rri hije shpirti im i etur për të fshehtat tuaja
E shembur koha e pasioneve lakuriqe që fluturon si korb
Endet tamam si ylber mbi kokat tona të topitura nga betonet e gjithfarshme
Të përgjumur dehemi në universin e mendimeve shpërthyese
Ka me ardh dosido dita jote poezi,
Rri e qetë në hijen e magjisë që e njeh vetëm ti
Dhe mos e zhvesh imunitetin e trashëguar nga Zoti,
Zeus s' ka mbi tokë, fli e qetë dhe përkunde kohën hallakatur
Njeriun e përhumbur nëpër reklama çoroditëse
Dhe epokën e dokrrave, e zhurmës së gjithfarshme
S'ka vend për art, sa trishtueshëm, s'ka kohë për poezi
Digjen merimanga digjen fjalë e bashkë zemra
Në horizontin e pritjes prehet një metaforë në fyt,
I është zënë fryma, qanë pa ju kuptuar dhembja,
E ledhatoj në buzët e kallura të saj qetësohem,
Kalendari im pa data, pa muaj e pa vite po tretet
Nga djersët verore që të djegin ballin,
Duhet terapi në buzë, më duhet ta puth vargun e etshëm,
Sot nuk këndohet shpirti im,
Në vend të këngëve dëgjojmë zhurmë çmendurake
Kronika të zeza dhe aspak art.
Rropatje kotas për të prodhuar hamendësimet e panumërta:
Çdo gjë zë vendin e vet
E poezia...!.
Përleshëm
Nganjëherë i kafshoj dhëmbët furishëm
I kafshoj fort gjuha më përleshet me dhëmbë,
Më mbetet gjuha në dhëmbë nganjëherë,
Me gjilpërë më duhet ta qep gjuhën,
Engjëllushka ime, Jo pse dua, nganjëherë
Çuditem edhe me veten si i kafshoj ëndrrat,
Hahem me to deri në përgjakje
I kafshoj dhe përleshëm me realitetin,
Nëpër net me ëndrra vjeshtore
Dhe pranvera me buzëqeshje dashurore
Hamendja për fitore mbyt trishtimin
I kafshoj ditët, edhe netët i kafshoj,
Të zeza si futa, netët e paperënduara,
Krejt përgjakëm nganjëherë,
Me dhëmbët e mi të rëndë- të rëndë,
Sa shkëmbinjtë e Bjeshkëve të Nemuna,
Nganjëherë botën e zë gjumi 'mes të ditës,
Dhe aty përulet miti i fuqisë së qëndresës
Trulloset bota krejt e humbur përkundet,
Harron përuljen e gjurit nganjëherë bota
Bije në gjumë nëpër ninulla ledhatuese
Papritur tretet nga thartira që të qetë zorrët
Tëhuajsohet mendja dhe humb imazhin në pasqyrë
Pema Jetës zë rrugën në mëngjesin me vese diellore
E unë, nganjëherë i vetmuar përleshem me botën
Dhe përhumbem në lakuriqësinë e poezisë
Thirrje
Muzë, mos fli hape sythin
Dhe më huazo zërin e kangës
Përkulem para teje
Digjem e flakë s'jam
Muzë, në fillim ishte fjala
Dhe fjala ishte gjithçka
Tanimë s'mbet gjë tjetër
Përpos fjala e dashuria
Më dëfto kufirin e jetës dhe vdekjes
Dhe mbretërinë poezisë
Në qytetin tim më kufij e mure
Më dëfto mbretërinë prej urate
Dhe më mëso të bëhem dishepull i fjalës
I muzikës së shpirtit të dëlirë
Që vallëzon kurrë pa ndal
Më dëfto shumë
Se historia është nyje në këmbë
E shkruar dhe e rishkruar
Nëpërmjet gishtave të dridhur
Për të prodhuar mite
Dhe një kodër rrenash
E pra Muzë, këndo me mua
Dhe dashurinë që vlon
Në metamorfozën e kohës
Më dëfto Zoti im se
Dielli lind për të mirët dhe të këqijtë
Gjuha e zjarrtë shndërrohen në hije
Dhe shikimi im në horizontin e pritjes
Tek rikthen mendjen në ditën e djeshme
Dhe kundron strukturën e kohës
Në pikën e së nesërmen
Poetët vetmitar
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së qiellit thithte diellin
Kishte mbështjell kokën me ëndrra
Që t'mos i harliseshin vargjet
Dje takova poetin e dashurisë së madhe
Rrugës së pyllit me ngjyra të panjohura
Kishte lidh kokën me sytë e erosit
Që t'mos i çorodiseshin vargjet
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së pluhurosur lëpinte gjurmët e tij
Kishte lidh me histori kokën
Që t'i fashiste rrenat si koka prej gjarpri
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së vetmisë së metaforave
Kishte dal i lakuriqësuar
Të dehej në sytë e tij bota
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Me matematikën e zemrës
Zgjidhte të panjohurat e bëra lëmsh.
Gjyqi per vjershën time
Kështjella e drejtësisë s'mund të përmbyset
Me një të fryrë nga zgafellja e gojës
Edhe nëse Jozefi K vdiq si qen rrugëve të Parisit a Pragës
Procesi s' u mbyll e ai mbetet proces
Të premtet e mëdha s' kuptohen pa të dielën e madhe.
Ç' faj ka poezia që e sulmon
Imunitetin s'mund t'ia marrësh as kur lakuriqësohet
Mjekrën time të pakrehur kurrë,
Të rritur zjarreve përcëlluese
Mbuluar me merimanga gërdie
Edhe po deshe s'mund ta puthësh kurrë
Dhe beso, kjo poezi vlon për dashuri
Është e lakuriqësuar se i është falur kjo dhunti
Po deshe vraje, në varr mund ta vësh
Strukturën e mendimeve s'mund t'ia prekësh
Poezia është e panjollë mos e sulmo
Barbar, po deshe vraje
Do pjell gjarpinj, që sytë të t'i helmojnë
Macet e çartura vrapojnë gjoksit trishtueshëm
Po deshe vraje ajo kurrë s'vdes
Edhe nga varri shpirtin e trazon.
Hija e korbave
Në ishullin e pritjes vetmia e thartë
Dhe struktura e deformuar e seksit
Në lumin e kohës ecte zvarrë, Grua
Nuk e njoha Homerin as verbimin e tij
Me hapa të Akilit masë kohën prapa
Dhe kilometrat deri matanë Itakës
Sythi yt kaltrosh përhumbet në lakuriqësinë
E natës së zezë ku tëhuajsohet mendja
Akti i çoroditur i shpirtit hije
Në të qarën e seksit tënd rrjedhin pikat
E dushit të ftohtë në ishullin e vetmisë
Drama e pashkruar në teatrin e gërmadhave
Dhe puthja e akullt që dogji sythin e përlotur
Një korb vështroj shikimin tim prej të dashuruari
Ditën me mendime të hallakatura
Dhe miti reflektoj fragmentin
E artit të shkruar nën hije korbash
Sytë nuk janë dritare prej motesh
As dyer të largimit nga trishtimi.
Dramë
Shalli i zi në qafën e rënduar
Dhe një shikim i përvujtshem
Treten ngjyrat e shndritshme
Dhe rekuizitat e zaza na marrin sytë
Një gomar pallë sa të shurdhon veshët
Dhe hijet e korbave mistershëm
Kafshojnë fjalët e aktorëve të rraskapitur
Një puthje prej Jude
E deh aktoren me emrin Çudira
Zhvesh brekët me duhmë shurre
Dhe i hedh në publik e llastuar
Akti i parë pa orgazëm
Loja zgjati disa minuta
Dhe akti i dytë i kredhur në soditje
Një gomar defilon në skenë për të satën herë
Dy korba i bëjnë hije prej uji
Aktori i turpshëm refuzon të lakuriqësohet në skenë
Perceptimi për dramën mi gërryejnë sytë
Godo nuk priti sa unë
Dramë...!
Poetët vetmitar
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së qiellit thithte diellin
Kishte mbështjell kokën me ëndrra
Që t'mos i harliseshin vargjet
Dje takova poetin e dashurisë së madhe
Rrugës së pyllit me ngjyra të panjohura
Kishte lidh kokën me sytë e erosit
Që t'mos i çorodiseshin vargjet
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së pluhurosur lëpinte gjurmët e tij
Kishte lidh me histori kokën
Që t'i fashiste rrenat si koka prej gjarpri
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Rrugës së vetmisë së metaforave
Kishte dal i lakuriqësuar
Të dehej në sytë e tij bota
Dje takova poetin e vetmisë së madhe
Me matematikën e zemrës
Zgjidhte të panjohurat e bëra lëmsh.
Koha shumëngjyrëshe
Me kërkua është art si me puth diellin,
Me lundrua nëpër natën e braktisur, oh
Nga hëna bythprape e ngjyrat e errëta
O natë e vetmuar me sy gjysmëqorre,
O kohë shumëngjyrëshe e trashur n' vete,
Lak e bërë mbi kokën time vallëzon
Kryelartë i shndrisin sytë e Ciklopit i ka
E sheh si i lëvizin këmbët e shpejta..
Akil s'është por fluturon si në beteja antike
Herë në Amerikë, e zë trishtimin në ëndërr,
Herë në Europë, e kap ankthi në shtrat,
Herë në Azi, e zë makthi në rrugë,
Herë zgjohet me kujtimet për kalin,
Bën dashuri në barkun e kobshëm
Dhe i ngatërrohen rrugët para këmbëve
Koha e pa ngjyrëshe, e paemër e pakënduar
E pashkruar, me muzikë të harlisur vallëzon
E çmendur përdridhet si vajzë në take t'larta
Cunam që si duron metaforat as ironitë
Me struktura të deformuar deri në përjashtim,
Endet me shikimin e tretur në asfaltet moderne
Dhe s'gjen pandehem krahasimi nga modernistët
As nga progresistet e posmodernistet
Nga injorantët e regjur me fjalorë demagogjishë,
Që kurrë s' e kuptojnë artin e heshtjes
Për të mbytur zhurmën dhe gumëzhimën e frikshme.
Koha ime e përveçme në globin e ngulfatur
E paemër, e pagëzuar natën e braktisur me muzikë të harlisur
Me hije korbash e sorra të çartura
Si ngjan assesi kohës së Virgjilit,
Me heronj të çmendur e luftëra absurde.
Madje si përngjan as kohës së Krishtit e Judës tradhtar,
Koha ime kurrsesi s'është koha e lumit të Heraklitit.
Më duhet të kthehem neper të, dy herë ta nuhas,
Dhe të ec nëpër kujtesën e trashur nga merimanga
E krimba që bluajnë pamëshirshëm.
I inatosur me duhet të mos pajtohem me Heraklitin,
Dy herë më duhet të lahem në të njëjtën kohë:
Në të njëjtin ujë njëherë me zjarr përvëlues
Pastaj me artin e heshtjes dhe ujin e uratës.
Mes meje e kohës fluturon zogu pranveror
Me pupla të mërdhita e sythin e trembur,
E trazon pikëllimin e vizatuar në majën e Kështjellës së mendimeve
Kohën e grabitur nga leckaman me lëkurëgjarpri,
Dardania ime e Shenjtë e goditur nga antikoha.
Dhe miti i harresës që qelë si lule çdo mëngjes
Alfabeti im
Shkronjat si gurë zbresin
Në alfabetin me figura të pakuptimta
Fragmenti i jetës sime kthen në udhëkryq
Sikur nëpër ëndrra të çmendura
E nuhat ikjen deri në skëterrë
Alfabeti im
E zgjatë rritën prej poezi
Duke i zgjeruar pasionet deri në qiell
Dhe zanoret e afshit që shpërthejnë
Mbi sytë e mijë
Pezmi i shkronjave të gurta,
Prish gjumin e kufijve
Në universin e kohës pa poezi
Si leckaman metropoleve të botës
Kërkoj këshilla nga poetë
Të kuptoj fjalën prej guri
Si i trazon mendimet abstrakte
Unë jam hapi im dhe rruga deri tek atdheu i poezisë
Në rrugën që prehet pas çdo ecje
Nga injorantë që vallëzojnë me zhurmën
Maratona e poezisë nëpër shpirtra të dergjur
Shumëzon ujin, tamam si Krisht
Pikëpyetje
Largësia pikturohet në varg,
Me nuanca ngjyrash që thyhen
Mes vete si në pasqyrë
Thyhet dielli në perëndim
Koha shpërlan trutë
Fjala digjet në zjarr
Zjarri humb në fjalë
Unë humb bashkë me fjalët
Bashkë me vargjet digjem
Me copëzat e qiellit
Që më kafshojnë
Me lotët e djegur
Nën gurgullimë ujërash
Ujis vargjet
Pëshpëris ofshama dehëse
Me mall
Kultivoj rimat, ritmet
Bashkë me pikëpyetjet e çelikosura,
Që rëndojnë sot, nesër... përgjithmonë.
dhe sot:
Këputje vargjesh
Përthyerje motivesh
Ngjiten pa dashje vargut tim
Jo në emër të shenjtërisë
As të djallëzisë
Plotë shikime të përhumbura, të zbehura, të hutuara
Ngjiten si merimanga gërdie vargut tim të lodhur
Jo vetëm kaq
Dashuri, të mbërthyen pamëshirshëm
Këngë laviresh të shprehin dhembjen
Për kohë të mykura
Kokave të trasha
E ti vazhdon të besosh gjithçka
E s'e kupton vargun e këputen
Në harresë të lënën
Në fyt të prerë
Magjeve përplot merimanga gërdie,
Kullave të fikura kanunesh
O zot, shpirti im dashuri
Beso
Nëse jeta ushqyet me metafora
e ushqehet me krimbat e qelbur
apo ushqehet me art e dashuri
beso
Me metaforat vrasëse
Me ofshama helmuese
Me leshrat që s'gjejnë gërshërët dot
S'tunden muret e heshtjes,
Muret e moskalimit
Unë vazhdoj t'i lutem Zotit,
Mësomë t'mos dua kurrë djallëzoren për shenjtëri